Er was eens een arme houthakker, die heette Parihuana. Hij had een hele bazige vrouw, die Marihuana heette. Ze hadden twee kinderen, die Hash en Wietje waren gedoped. Wietje speelde met haar Barbituraten en Hash speelde met Stuffie, zijn hond, en zijn kat, Morfientje. Marihuana zei: "We moeten iets doen." Parihuana snoof eens diep, maar wist niets te zeggen. Ze hadden namelijk niets meer te eten. Marihuana bedacht een boos plan. Ze zouden met z'n vieren een tripje gaan maken in het bos en daar zouden ze Hash en Wietje achterlaten. Maar de slimme Hash had alles gehoord en stak een mesje in z'n broekzak. De volgende dag gingen ze een tripje maken in het bos waar de wind door de bomen blowde die high waren. 's Middags deden Hash en Wietje een dutje en hun ouders gingen er stilletjes vandoor. Maar Hash had met z'n mesje lijntjes getrokken in de sneeuw, dus konden ze makkelijk de weg naar het dorp terugvinden. Ze durfden echter niet naar huis, dus gingen ze naar opium en omium. Zij zaten vredig op hun canabee naar de LSD-speler te luisteren, waar de hit klonk: Altijd rookt Kortjakje wiet Midden in de week maar 's zondags niet 's Zondags rookt zij heroine Met een snuifje cocaine Altijd rookt Kortjakje Wiet Midden in de week maar 's zondags niet. Toen opium en omium de kinderen zagen begroetten ze hen uitbundig: "High!" riepen opium en omium, en "High!" riepen Hash en Wietje terug. Ze kregen een cracker aangeboden. "Hebben jullie honger?" vroeg opium. "Jaa! riepen Hash en Wietje, "laten we chinezen". "Goed" zei omium, "ik coke wel". De volgende dag werden Hash en Wietje weer naar huis gebracht. Parihuana was blij, maar Marihuana niet. Toen ze weer tripje in het bos gingen maken, lette Marihuana extra goed op Hash, zodat hij geen kans zag lijntjes te trekken. Toen werden ze weer alleen achtergelaten en ze waren erg verdwaald, maar toen zagen ze een vogeltje dat floot: "Wiedewiedewiet". Ze volgden het en kwamen bij een huisje dat helemaal van coke gemaakt was. Zoveel coke hadden ze nog nooit bij elkaar gezien. Ze begonnen meteen te snuiven, maar terwijl ze zo heerlijk snoven werden ze bespeed door de boze H-XTC die in het huisje woonde. Ze hoorden een kraakstem: "Sniffel, snaffel, snuifje, wie snuift er aan mijn huisje?" "Het is de wind, de wind", riepen Hash en Wietje in koor. Dit herhaalde zich een paar maal. Maar toen kreeg de H-XTC argwaan en ze kwam naar buiten en zei met een lief stemmetje: "Kom maar mee naar binnen, daar heb ik lekkere spacecake voor jullie". Maar eigenlijk had de boze H-XTC maar al te veel zin in die Hash en Wietje. Na een tijdje zaten Hash en Wietje helemaal stoned en uitgeteld bij de H-XTC aan tafel. Nu wilde de H-XTC Wietje gaan drogen in haar drooghok en Hash samenpersen in haar persijzer om hem vervolgens in blokjes te snijden. Nu konden ze niet meer ontkomen. "Hennep!" riep Hash, "Hennep!" riep Wietje. Ze waren bang om opgerookt te worden. Wietje moest gaan kijken of de kolen in het drooghok al heet genoeg waren. Ze zei tegen de H-XTC dat ze het niet goed kon zien. De H-XTC ging nu zelf kijken en Wietje duwde de H-XTC in het drooghok en deed de deur dicht. De H-XTC begon te schreeuwen: "Hennep!". Al gauw bleef er niet veel meer over dan een sissend hoopje groene blubber. Wietje haalde Hash en ze waren blij. Ze doorzochten het huisje en namen zoveel drugs mee als ze maar konden houden. Hun zakken puilden uit van de heroine, morfine, methadon, hash, wiet, coke en vooral XTC. Ze staken het huisje in brand. "CRACK!" zei het huisje. Het wiedewiedewiet-vogeltje wees hun de weg. Onderweg kwamen ze Rookkapje en Sneeuwwietje nog tegen. Toen ze thuis kwamen was Parihuana heel blij. Marihuana was dood door een overdosis en de rest van de familie leefde samen nog high en gelukkig.